|
Gasung |
| Posted :
7 / 3 / 2010, 22:26:59 | |
|
 มีข้อความ |
|
นิทานแห่งความสุข............ของใครกัน
กาลครั้งหนึ่งยังไม่นานเท่าไร มีหมู่บ้านหนึ่งชื่อว่าหมู่บ้านเมือง มีผู้คนอาศัยอยู่มากมาย มีความเจริญมากมาย ผู้คนต่างเยื้อแย่งความสุขใส่ตัวเองอย่างสนุกสนาน เผาผลาญทรัพยากรธรรมชาติกันอย่างเมามัน ผืนป่าท้ายหมู่บ้านที่เป็นแหล่งต้นน้ำสำคัญถูกทำลายแทบหมดสิ้น ผืนดินเริ่มเหือดแห้ง แผ่นดินแตกระแหงเพราะขาดน้ำ แหล่งน้ำที่มีอยู่ก็ขาดความเอาใจใส่ แต่ผู้คนก็ยังหลงระเริงร่าไปกับเงินตรา
ข้ามพ้นภูผาผ่านสันเขาที่กว้างใหญ่ยังมีหมู่บ้านที่อุดมสมบูรณ์ไปด้วยผืนป่า เต็มไปด้วยธรรมชาติแวดล้อม ชื่อว่าหมู่บ้านป่า ผู้คนที่นี่หามีความเจริญไม่ พวกเขาอาศัยอยู่กับความพอเพียง ไม่รู้จักโทรศัพท์ ไม่มีทีวี ไม่มีตู้เย็น พวกเขายังอยู่กับบทบรรญัตเพียงไม่กี่ข้อที่สามารถนำมาใช้ปกครองและเคารพนพนอบกับสิ่งที่พวกเขากำหนดกันขึ้นมา ไม่มียกร่าง ไม่มีพานรองจารจารึก พวกเขาก็สามารถอยู่กับความสุขจากผืนป่า จากสายน้ำที่มอบให้ ผู้คนในหมู่บ้านนี้จึงรักษ์ป่า และหวงแหนเฉกเช่นชีวิตของพวกเขา หวงแหนผืนแผ่นดินที่คนรุ่นปู่ย่าตายายสร้างไว้ ปกป้องไว้ให้พวกเขา
ถัดไปไม่ไกลอีกเช่นกัน มีหมู่บ้านใหญ่ ชื่อว่าหมู่บ้านพายม่า เต็มไปด้วยผู้คนที่หวังครอบครองหมู่บ้านป่า และผู้คนในหมู่บ้านนี้ก็เต็มไปด้วยผู้คนที่ตระบัดสัตย์ เอารัดเอาเปรียบและพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อเข้ายึดครองหมู่บ้านป่า
จนเมื่อวันหนึ่ง หมู่บ้านเมืองเกิดเรื่องขึ้นจนได้ ผู้คนในหมู่บ้านเริ่มระส่ำระสายเนื่องจากสายน้ำเริ่มเหือดแห้งมากขึ้น หัวหน้าหมู่บ้านจึงต้องหาหนทางให้หมู่บ้านรอดพ้นภาวะอันเลวร้าย รองผู้นำหมู่บ้านจึงเสนอให้ขุดคลองส่งน้ำจากในพื้นที่หมู่บ้านป่า แต่ผลการเจรจาไม่เป็นผลเพราะผู้คนจากหมู่บ้านป่าไม่คิดขายสายน้ำให้ใคร พวกเขาไม่ต้องการเงินทอง พวกเขามีอยู่มีกินมีใช้เพียงพอแล้ว
หมู่บ้านเมืองจึงจำต้องร้องขอให้หมู่บ้านพายม่าเข้าช่วยเหลือ โดยมีทุนสนับสนุนการเข้ายึดครองหมู่บ้านป่า สงครามของคนโฉดจึงเริ่มขึ้น หมู่บ้านเล็กๆที่เคยอยู่อย่างสงบสุขก็ลุกเป็นไฟ ผลาญเผารากเหง้าแห่งความพอเพียง รากเหง้าวิถีวัฒนธรรมของหมู่บ้านป่า ผู้คนล้มตาย บางคนที่ยังอยู่รอดหอบลูกจูงหลานเดินทางข้ามขุนเขา มาขอเพิงพึ่งพิงริมรั้วหมู่บ้านเมือง โดยหารู้ไม่ว่าผู้ที่สนับสนุนการเข่นฆ่าคือหมู่บ้านที่เขากำลังจะก้าวเท้ามาอาศัย เด็กเล็กๆร้องร่ำไห้เพราะผู้เป็นพ่อ เป็นแม่ถูกเข่นฆ่า เด็กบางคนรอด บางคนม้วยมอดดับไปก่อนวัยอันควร
เสียงระงมร่ำของผู้เฒ่าผู้แก่ที่หลั่งรินน้ำตารดแผ่นดินวันสุดท้ายก่อนจากลา คราบน้ำตาและคราบเลือดเปรอะปรังไปทั่วแผ่นดินหมู่บ้าน บางคนที่ยังมีเรี่ยวแรงก็ถูกจับไปเป็นทาสขุดคลองจนตัวตาย ไม่มีวันได้กลับมาพบพ่อ-แม่เพื่อนพ้องหรือลูกเมีย
พื้นที่ริมรั้วหมู่บ้านเมืองมีผู้คนจากหมู่บ้านป่าอาศัยอยู่รวมกันในคอกไม้ที่ล้อมไว้ให้อยู่อาศัย น้ำตาของผู้เฒ่าวัยชราหลั่งรินดูท่ามันจะไม่มีวันเหือดแห้ง สายตายังเหม่อมองทิวเขาด้วยความหวังว่าสักวันคงจะได้หวนคืนแผ่นดินที่จากมา แต่ความหวังเหล่านั้นก็จะค่อยๆเลือนหายไปกับลมหายใจที่เริ่มแผ่วเบา และเบา จนนิ่งสงบเงียบ
ในหมู่บ้านเมืองต่างลิงโลดกับสายน้ำเส้นใหม่ที่ใสราวกับกระจก ผู้คนต่างลิ้มลองสายน้ำใหม่ ตักตวงกันอย่างเร่งรีบ มีความสุขกับสายน้ำใสโดยหารู้ไม่ว่าสายน้ำนี้เต็มไปด้วยเลือดสีแดงฉานของผู้คนที่พยายามปกป้องบ้านของตัวเอง
ในหมู่บ้านพายม่าผู้คนก็ต่างนั่งนับเงินนับทอง ฉกฉวยความสุขใส่ตัวอย่างไม่มีวันจบวันสิ้น.........
http://thaiforesttv.atcloud.com/
|
|
| |
|
|
Board : vision12
|
|
